زندان همچنان به مثابه یکی از ابزارهای سرکوب در دستور کار رژیم قرار دارد. سیاست بگیر و ببند فعالین جنبش های اجتماعی ایران و به ویژه در رابطه با فعالین جنبش کارگری نشاندهنده این واقعیت است که رژیم از خیزش گرسنگان و فرودستان جامعه هراس دارد.
در هفته ای که گذشت خطر مرگ گلرخ ایرایی پس از بیش از ۶۰ روز اعتصاب غذا و خطر اعدام رامین حسین پناهی فعالین کارزار دفاع از زندانیان سیاسی را تحت الشعاع خود قرار داد. در این رابطه اعتراضات توئیتری به وضعیت خطرناک گلرخ ایرایی و ممنوع الملاقات شدن رامین حسین پناهی، فعال سیاسی کرد که در خطر اعدام قرار دارد، براه افتاد. گلرخ ایرایی فعال حقوق بشر در اعتراض به انتقالش به زندان زنان قرچک ورامین دست به اعتصاب غذا زده است تا به اوین انتقال داده شود.
سیاست سرکوب و فشار علیه فعالین جنبش کارگری و بگیر و ببند کارگران در نیشکرهفت تپه و سایر مجتمعات
صنعتی ادامه دارد.حبیب چنانی و ٩ کارگر دیگر نیشکر هفت تپه در۱۸ فروردین با سپردن فیش حقوقی به طور موقت آزاد شدند.
نیروهای امنیتی رضا شهابی را پس از مراجعه به اداره گذرنامه دستگیر نموده و پس از چند ساعت آزاد کردند. او همچنین محکوم به منع
هرگونه فعالیت سندیکائی و حضور در احزاب و گروه ها شده است. یکی از سیاست های رژیم تحت فشار قراردادن فعالین سیاسی ایت تا آنان را مجبور به ترک کشور کند. در دو مورد شاهد بودیم که پس از خروج این فعالین رژیم آنان را به طور غیابی محکوم به حبس های طولان مدت نموده است تا امکان بازگشت آنان را ناممکن سازد.
در هفته گذشته هم اجتماعات اعتراضی شهروندان عرب در اهواز به رفتارهای نژادپرستانه و تبعیضات قومی صدا و سیمای جمهوری اسلامی
به خشونت کشیده شد
واعتراض به سیاست های نژادپرستانه و ضد عرب دولتی در شهرهای دیگر استان خوزستان ادامه دارد. اخبار حاکی از دستگیری بیش از چند صد نفر از معترضین عرب است.
احضار گسترده فعالین سیاسی اجتماعی در کردستان ایلام و کرمانشاه بالا گرفته است. اتهامات حول همکاری با کانال های مخالف نظام و نشر
اکاذیب و مطالب خلاف قانون دور میزند. وحشت رژیم تکرار اعتراضات سراسری علیه فقر و نابرابری است که پس از خیزش دیماه ٩۶ و سراسری شدن اعتراضات از طریق
شبکه های اجتماعی بسیار واقعی است.
