درفراقِ ِیاران

ما اسیر ِ   فهم  ِ  این    آب و  گِلیم
هم   کلید ِ قفل ها ، هم   ،  مشکلیم

بس زمین و بس زمان ها گشته ایم
سرد ها    بر  گرم ها    آغشته ایم

کوه ها   و صخره هایی    کنده ایم
همچنان با  عشق ِ شیرین  زنده ایم

شعر ِ ما    آئینه ء   داغ   و  فراق
شعر ما دلسوته گان بر این   سیاق

داغ شصت و هفت چون بر دل نشست
دل پس از آن بر خوشی ها دل نبست

آنچنان     داغ     برادر     دیده ایم
کز جهانی  چشم و دل  بر چیده ایم

نسل ما شد    نسل طوفان   و   فنا
نسل بیدار  ، اعتراض ،  آنگه  فدا

ما  و داغ و حبس و زندان های ما
ما و   دار و تیر باران   های    ما

نیست    خاکی   یا  زمینی در میان
کو ننوشیده ست   سیر از   خونمان

هر طنابی  ، هرکجا کاری ازاوست
ماش دیدیم اش   هماغوش ِ  گلوست

هر کجا شلاّق ،  با    هر تار و پود
بر تن  ِ  بریان ِ ما      آمد      فرود

ما فراق ِ    سخت  ِ یاران  میکشیم
ما فراق  ِ  همقطاران        میکشیم

نیست جنت    دغدغه ،  پروای ما
نیست دوزخ ،    درد جانفرسای ما

گو   قیامت   یا که محشر   یا  معاد
هست؟ باشد ! نیست ؟ بادا هرچه باد!

ما    تمنای ِ   پگاهی         میکنیم
شوق ِ   یک    میعادگاهی   میکنیم

کاش   باشد    وعده گاهی  در میان
بوستانی ،      مجمعی ، با  دوستان

بار دیگر      حلقه با یاران     زنیم
حرف ِ شور   و شوق  بیداران زنیم

ما   به   امید   وصال  خود  خوشیم
روز   و   شب   در  انتظار چاوشیم

---