درفراقِ ِیاران
ما اسیر ِ فهم ِ این آب و گِلیم
هم کلید ِ قفل ها ، هم ، مشکلیم
بس زمین و بس زمان ها گشته ایم
سرد ها بر گرم ها آغشته ایم
کوه ها و صخره هایی کنده ایم
همچنان با عشق ِ شیرین زنده ایم
شعر ِ ما آئینه ء داغ و فراق
شعر ما دلسوته گان بر این سیاق
داغ شصت و هفت چون بر دل نشست
دل پس از آن بر خوشی ها دل نبست
آنچنان داغ برادر دیده ایم
کز جهانی چشم و دل بر چیده ایم
نسل ما شد نسل طوفان و فنا
نسل بیدار ، اعتراض ، آنگه فدا
ما و داغ و حبس و زندان های ما
ما و دار و تیر باران های ما
نیست خاکی یا زمینی در میان
کو ننوشیده ست سیر از خونمان
هر طنابی ، هرکجا کاری ازاوست
ماش دیدیم اش هماغوش ِ گلوست
هر کجا شلاّق ، با هر تار و پود
بر تن ِ بریان ِ ما آمد فرود
ما فراق ِ سخت ِ یاران میکشیم
ما فراق ِ همقطاران میکشیم
نیست جنت دغدغه ، پروای ما
نیست دوزخ ، درد جانفرسای ما
گو قیامت یا که محشر یا معاد
هست؟ باشد ! نیست ؟ بادا هرچه باد!
ما تمنای ِ پگاهی میکنیم
شوق ِ یک میعادگاهی میکنیم
کاش باشد وعده گاهی در میان
بوستانی ، مجمعی ، با دوستان
بار دیگر حلقه با یاران زنیم
حرف ِ شور و شوق بیداران زنیم
ما به امید وصال خود خوشیم
روز و شب در انتظار چاوشیم
