نم نمِ باران
براى س پ
آن جا
كه
پيش از تو
زودتر از صبحِ زود
به خيابان ميزند
نم نمِ باران
تا
با لطافت مادرانه
پلك هاىِ
نيمه بسته
و
چشم هاى
خواب آلودت را
باز نگاه دارد
و جاى جاىِ
زخم هاى
ديروز تو را
با مرهمِ
چادر نمازِ حريرش
بپوشاند
و
مسير معوجِ
گام هايت را
به امانت
به ريل ها سپارد
صداى بلند گوىِ
آخرين ايستگاهِ قطار
چُرتِ مسافرانِ
خواب آلود را
بى رحمانه
پاره مى كند
و تو
مى بينى
مثلِ هميشه
ايستگاهِ محل كار را
پشت سر گذاشته اى
و
همچنان
در خواب هايت
پرسه ميزنى
پاريس – ژوئن ٢٠١٨
بهروز داودى