فساد و تزویر، دزدی و اختلاس، وسرکوب و اختناق سرانجام کاسه صبر مردم را لبریز کرد واز هفته گذشته اعتراضات پراکنده اقشار مختلف به یک جنبش سراسری مردمی در ایران فرا روئید که کلیت نظام حاکم برکشور را به چالش گرفته است. هجوم عوامل رژیم به مردم تاکنون دهها جان باخته ، صدها مجروح و بیش ازهزار بازداشتی برجا گذاشته است. با این وجود مقاومت و نافرمانی مدنی مردم در برابر سرکوب های رژیم تداوم یافته است.

خصلت اجتماعی برجسته این جنبش مردمی، نیروی محرکه آن یعنی اقشار محروم و فرودست جامعه است که بکلی انرا از جنبش سبز در سال ۸۸ متمایز میکند. بازتاب سیاسی این واقعیت بصورت نفی

هر دو جناح حکومتی اصولگرا و اصلاح طلب و همچنین مطالبه یک حکومت لائیک است که درشکل جمهوری ایرانی همه جا در شعارهای این جنبش بچشم میخورد.طی چهل سال عمر جمهوری اسلامی ایده جدائی دین و دولت هیچگاه چنین جایگاهی در مبارزات مردم نداشته است. این یک نقطه عطف تاریخی است که حتی در صورت سرکوب این خیزش بنحو بازگشت ناپذیری نوید دهنده اغاز دوران جدیدی در تاریخ مبارزاتی مردم کشورماست.

این جنبش پرده تزویر و دوروئی اصلاح طبان را کنار زد و چهره واقعی انان که شریک دزد و رفیق

قافله اند را در برابر همگان به نمایش گذاشت. با این جنبش ، بازی بد و بدتر در انتخابات فرمایشی جمهوری اسلامی بیش از هر زمان دیگری افشا شد.

خیزش ۹۶ یک جنبش اصیل مردمی، مدنی و مسالمت آمیز است. کیست که نداند منتسب کردن ان به صهیونیسم ، امپریالیسم و عوامل خارجی فقط باین منظور است که رژیم بتواند با این اتهامات نخ نما انرا سرکوب و منکوب کند. منشاء خشونت های اخیر، رژیم ارنجاعی حاکم است. سردمداران رژیم از یکسو حرف از حق اعتراض و حق مردم در برگزاری تظاهرات مسالمت امیز میزنند و از سوی دیگر در عمل دهان ها را بسته ، قلم ها را شکسته و هر تجمع اعتراضی را ابتدا با اعزام چماق بدستان بسیجی و نیروهای امنیتی و انتظامی و اگر افاقه نکرد با شلیک بسوی معترضان ، در نطفه خفه می کنند. در برابر این خشونت ها ایستادگی و دفاع از خود ، حق طبیعی مردم برای تداوم و پیگیری مطالبات شان است.

خیزش جاری در شهرهای ایران و شعارهای مطرح شده در ان نشان میدهد که مردم آگاهند که برای خروج کشور از بحران های اقتصادی اجتماعی ، زیست محیطی و سیاسی موجود هیچ امیدی نه به اصلاح طلبان و نه بطریق اولی به اصولگرایان نیست. راه چاره ای جز عبور از جمهوری اسلامی و برقراری یک جمهوری لائیک ، دموکراتیک و مبتنی بر حقوق بشر و عدالت اجتماعی وجود ندارد.

کم هزینه ترین و دموکراتیک ترین راه، انجام یک رفراندوم بر سر آری یا نه به جمهوری اسلامی است که امروزه در شعار« رفراندوم ، رفراندوم این است شعار مردم» انعکاس یافته است. آنگاه با کنار زدن قانون اساسی موجود زمان برگزاری انتخابات آزاد برای مجلس موسسان فرامی رسد که باید قانون اساسی نوین را تدوین و تصویب کرده و نظام سیاسی اجتماعی جدید را تاسیس نماید.رسیدن به این هدف از راه های مسالمت آمیز در یک امروز و فردا ممکن نیست. برای دست یافتن به ان باید جمهوری اسلامی را قدم به قدم و سنگر به سنگر به عقب راند.