مکزیک در جستجوی خروج از گرداب بحران اقتصادی؟!، بهزاد مالکی- دی ماه 1397

انتخابات اخیر مکزیک و روی کارآمدن آندرس مانوئل لوپزابرادر (آملو)

Obradorr Andrés  Manuel Lopez

ـ   (که در این نوشته نام لوپزابرادُررا به کار خواهیم برد) مبارز قدیمی سوسیال دموکراسی مکزیک ما را بر آن داشت که به بررسی مسیر 20 سال اخیر او و شرایطی که به پیروزی او منجر شد بپردازیم. این مسأله نه تنها ما را به شناخت مکزیک، یکی از مهمترین کشورهای آمریکای لاتین، نزدیک می کند، بلکه تجارب انباشت شده و توپوگرافی نیروهای درگیر در این مبارزات با شباهت هائی که اینجا  و آنجا با مبارزات مردم ایران مشاهده می کنیم، می تواند حاوی درس های مهمی برای ما باشد.

انتخاب لوپزابرادر کاندیدای 65 سالۀ ائتلاف چپ – در یکشنبه اول ژوئیه 2018- به ریاست جمهوری مکزیک – کشوری بزرگ با جمعیتی حدود 130 میلیون نفر- مردی را سر کار آورده که حدود چهل سال در مبارزات سیاسی مکزیک حضور داشته که بیش از دو دهۀ آن فعالیت در بالاترین سطوح فعالیت سیاسی مکزیک بوده است. شهرداری مکزیکو (2005-2000) و سه دوره کاندیداتوری در مبارزات انتخاباتی برای ریاست جمهوری این کشور از آن جمله اند. برای درک بهتر اوضاع کنونی مکزیک، بهتر است به عقب برگردیم و اوضاعی را که در این 20 سال انتخاب لوپز ابرادُر «آملو» را به ریاست جمهوری، ممکن و از نظر برخی محافل قدرت در مکزیک و حتی قدرت های حامی آنها در ایالات متحدۀ آمریکا و سایر کشورها، مقبول ساخته، بررسی کنیم. در سال 2000 حزب

–PRD-

حزب انقلابی دموکراتیک – با وارد شدن در ائتلافی ناپایدار با حزب دست راستی

–PAN-

حزب اقدام ملی- علیه

– PRI-

حزب انقلابی نهادی – به قدرت 71 سالۀ این حزب خاتمه داد. امری که در نهایت به نفع حزب اقدام ملی تمام شد و ونسان فوکس رهبر آن به ریاست جمهوری رسید. که در واقع همان سیاست های رژیم گذشته را دنبال کرد.

«حزب انفلابی دموکراتیک»

– PRD-

در 26 ماه مه 1989 از ائتلافی مرکب از سازمانها و نهادهای «چپ» تأسیس شد. (سازمان مدنی شهر مکزیک «انجمن محله ها»- ائتلاف کارگران، دهقانان و دانشجویان- جناح دموکرات حزب

PRI-

پایه های حزب کمونیست قدیمی- و…)- در 1988 کاردناس رهبری این حزب را بدست گرفت. برنامۀ این حزب با پذیرش اقتصاد بازار و احترام به انتخابات پارلمانی و نقش دولت در بخشهای کلیدی در چهارچوب یک برنامۀ سوسیال – دموکراتیک آنچنان که می شناسیم، قرار می گرفت. از 1996- این حزب عضو بین الملل سوسیالیست گردید. و در انتخابات 1988- 7.91 در صد و 1994- سال قیام زاپاتیستها – 16.8 در صد آرا را در انتخابات فدرال بدست آورد. ابرادُر رهبر بعدی این حزب، در خانواده ای خرده بورژوا و تحصیل کرده در ایالات جنوبی به دنیا آمده و تحصیلات او در حقوق و علوم سیاسی و ادارۀ عمومی است. در جوانی به عضویت حزب انقلابی نهادی

-PRI-

که حزبی دست راستی است، درآمد. اما بزودی از این حزب استعفا داده و به یک سری فعالیت های مدنی بر ضد اجحافات کمپانی ملی نفت مکزیک

-pemex-

و تفلبات انتخاباتی – امری رایج در مکزیک – دست زد. با تأسیس حزب انقلابی دموکراتیک

– PRD-

که توسط جناح چپ

(PRI)

بوجود آمد، به آن پیوست. در ژوئیه 2000 شهردار مکزیکو گردید. در این مقام، با مبارزه با مافیای قدرت و یک سری اصلاحات به نفع مادران مجرد و بازنشستگان کم درآمد و بهبود برنامۀ آموزشی و ساختارهای حمل و نقل و … به شهرت و محبوبیتی دست یافت که هراس الیگارشی قدرت مستقر درمکزیک را دامن زد. به بهانۀ افتضاحات مالی تعدادی از اطرافیانش ، او را هم به فساد مالی متهم کردند و قصد تعقیبش را داشتند که با فشار و تظاهرات یک میلیون از هوادارانش رها گردید. انتخابات رياست جمهوری در مكزيک، طبق برنامه، در ۲ ژوئيه ۲۰۰۶ برگزار گردید. كانديدای حزب اقدام ملی

– PAN-

(حزب دست راستی كاتوليک) – فليپ كالدِرون، با اختلاف آرای ۵۶ صدم در صد يعنی با اختلاف ۲۴۳ هزار رأی از ۴۱ ميليون رأی در مقابل كانديدای رفرميست چپ، آندره مانوئل لوپزابرادُر- حزب انقلابی دموكراتيک – برنده اعلام شد.ـ

برای خواندن متن کامل مقاله در نسخه پی دی اف لطفا اینجا کلیک کنید