روز اول ماه مه در واقع به تاریخچە مبارزه کارگران برای کاهش ساعت کار، گره خورده است. طبقه کارگر جهانی، دهها سال مبارزه خونینی را پست سر گذاشته است، تا اینکه قادر گشته است، ١٨،١۶ و ١۴ ساعت کار روزانه مرسوم در اوائل دوران سرمایداری را کاهش دهد. هم اکنون این مبارزه تا جائی پیش رفته است که در بسیاری از کشورهای جهان کارگران توانستەاند ۴٠ ساعت کار همراه با ٢ روز تعطیلی متوالی هفتگی و در کشوری مثل آلمان ٣۶،۵ ساعت در هفته را به سرمایەداری و دولتهایشان تحمیل نمایند.
ایده تعیین یک روز در سال بعنوان روز همبستگی جهانی طبقه کارگر ابتدا با کاهش ساعات کار روزانه برای اولین بار در کشور استرالیا مطرح شد.در سال ١٨۵۶ میلادی کارگران استرالیا تصمیم گرفتند بشکل سراسری یکروز تمام کار را تعطیل کنند وبا این ترتیب پشتیبانی عمومی خودرا از ٨ ساعت کار در روز اعلام نمایند. روزی را که با چنین هدفی در نظر گرفته بودند، روز ٢١ ماه اوریل، برابر با اول ماه اردیبهشت بود. در این روز در سرتاسر استرالیا، کارگران علیرغم میل و تلاش سرمایەداران تصمیم خودرا بە اجرا در اوردند. حرکت وسیع و پرشور کارگری سرتاسر کشور را فرا گرفته بود. این اولین جشن کارگری آنچنان تاثیری بر اتحاد و همبستگی کارگران استرالیا بجا گذاشت که وادارشان ساخت هر سالە چنین جشنی را برپا دارند. بدین ترتیب ایده تعین روزی در سال بعنوان روز جشن کارگری سریعا در استرالیا جا افتاد و از این کشور به کشورهای دیگر نیز گسترش یافت و سر انجام بە یک روز جهانی و تاریخی تبدیل گشت.
اولین بخش از کارگران کە از این حرکت هم طبقەای های خود در استرالیا پیروی کردند، کارگران آمریکا بودند. در سال ١٨٨۶ میلادی کارگران آمریکا تصمیم گرفتند کە روز اول ماه مه برابر با ١١ اردیبهشت بشیوه سراسری دست از کار بکشند و در این روز اجتماع و میتینگ برپا دارند. بیش از ٢٠٠ هزار کارگر از کارگران آمریکا کار را تعطیل کردند، و در تظاهرات و میتینگ خودشان ٨ ساعت کار در روز را بعنوان خواست کارگران مطرح ساختند. این تظاهرات عظیم و وسیع کە در چندین شهر از شهرهای آمریکا برپا گردید با مقابله و رودرروئی با پلیس مواجه شد. در شهر شیکاگو و یکی دو شهر دیگر درگیری خونین درگرفت و تعدادی از کارگران در جریان یورش وحشیانه پلیس در خون خود غلطیدند و جان باختند و تعداد بیشتری هم دستگیر شدند. بعد از این ماجرا پلیس آمریکا چند نفر از رهبران جنبش کارگری را دستگیر کردند و در دادگاه فرمایشی به محاکمه کشاندند. در این دادگاه که سیمای زشت بورژوازی آمریکا را بیش از پیش بنمایش می گذارد، پنج تن از رهبران کارگری بە اعدام و سە تن دیگر بە حبس طولانی مدت محکوم گردیدند. رهبران این جنبش کارگری در دادگاه قاطعانە از حقانیت این جنبش دفاع کردند و در نهایت شهامت بر دفاع از منافع طبقه کارگر و اهداف این طبقه پای فشردند. یکی از کارگران بنام اسپیتش که کارگر کارخانه برق و تعمیرات الکتریکی بود، در دفاعیه خود گفت: اگر تصور میکنید با اعدام من خواهید توانست یک جنبش کارگری را خاموش سازید که میلیونها نفر از مردم زحمتکش، از مردم فقیر و ستمکش در انتظار افق پیروزی اش میباشند و آنرا یگانه راه رهائی خود میدانند، بسیار در اشتباهید، همه مارا اعدام کنید، اما بدانید که با این کارتان تنها پا بر جرقه کوچکی میگذارید و خاموشش میکنید، در حالی کە پشت سرتان شعلەهای آتش از هت طرف زبانه میکشد.این شعلەها هم اکنون فروزانند و شما هرگز قادر بە خاموش کردنش نیستید.
در همان سالها در اروپا نیز جنبش کارگری نسبت به گذشته نیرومند تر می شد و مبارزه کارگران بر سر ساعت کار و کاهش روز کار گسترش میافت. در سال ١٨٨٩ میلادی کنگره اینترناسیونال دوم کارگران فرمان داد تا خواست کارگران برای ٨ ساعت کار در روز در صدر سایر مطالبات کارگران قرار گیرد.
نماینده اتحادیه های کارگری فرانسه پیشنهاد نمود که این خواست با تعطیل کار در یک روز مشخص در تمام کشورها بشیوه سراسری و جهانی اعلام گردد، نماینده کارگران آمریکا نیز پیشنهاد کرد، اول ماه مه از سوی انترناسیونال بعنوان یک روز تعطیل عمومی و روز همبستگی جهانی طبقه کارگر تعیین شود. این پیشنهاد از سوی انترناسیونال پذیرفته شد وبا این ترتیب روز اول ماه مه به روز جشن جهانی کارگران و روز اعلام همبستگی طبقاتی کارگران در سراسر جهان تبدیل شد. اکنون با گذشت بیش از یک صده از این اعتصاب قهرمانانه کارگران شیکاگو، هر ساله در سراسر جهان کارگران ضمن گرامی داشت این روز همبستگی جهانی خودرا با برگذاری میتینگها و حرکات اچتماعی دیگر، قدرت و اراده عظیم خودرا برای درهم کوبیدن و نابودی سرمایەداری جهانی به مثابه و منشا هرگونه درد، محنت و مصیبت جامعه بە نمایش میگذارند.
گرامی باد اول ماه مه روز جهانی کارگر!
برگرفته از سایت به زبان آلمانی روزا لوکسامبورگ
ترجمه و ویرایش
اردشیر نصر الە بیگی

برگرفته از صفحه فیس بوکی انجمن فرهنگی خیام