برتولت برشت: در ستایش فراموشی (۱۹۳۸)، ترجمه ی سعید یوسف (۱۳۶۱)ـ

برتولت برشت (۱۹۵۶-۱۸۹۸) دوازده شعر دارد در ستایش‏ چیزهای مختلف، از ستایش‏ كمونیسم و دیالكتیك گرفته تا ستایش‏ شك و غیره؛ «در ستایش فراموشی» یکی از این اشعارست که برشت در حوالی سال ۱۹۳۸ نوشته اما سالها پس از مرگش منتشر شده است. در میان ترجمه های منظوم من از حدودا ۱۲۰ شعرِ برشت که در سال ۱۳۶۴ چاپ شدند (سرودهای ستایش و اشعار دیگر، نشر خاوران، پاریس) این شعر هم آمده است:ـ

در ستایش‏ فراموشی

وه چه خوب است فراموشی!ـ

گر نمی بود فراموشی، فرزند چگونه

می توانست كه دل بركَنَد از مادر خویش‏؟ـ

مادری شیر به او داده، توان داده به اعضایش‏ و اركانش‏

و سپس‏ كرده دریغ از او آن را، كه كند

امتحانش‏.ـ

یا كه شاگرد چگونه دل برمی كَنْد

از معلّم، كه به او دانش‏ را داشته ارزانی؟ـ

بعد از آن آموزشها، دیگر،ـ

خواهد افتاد به راه، امّا، شاگرد به آسانی.ـ

ساكنان نو

ـ.         در خانه ی كهنه

ـ.                           منزل كردند.ـ

ساكنان قبلی

ـ.             ــ آنها كه

ساختند اینجا را ــ

.                     گر كه هنوز اینجا بودند مقیم

تنگ می شد جا، كوچك می شد خانه ی جادارِ قدیم.ـ

می كند گرم بخاری، امّا آن را

چه كسی ساخت؟ نمی دانیم اكنون دیگر.ـ

آن كه خیش اش‏ می بینی در دست

بوئی از نانِ اربابیِ مطبوع نبرده ست خود، از آن او را نیست خبر.ـ

پس‏، نمی كرد فراموش‏ اگر

شبِ ظلمانی را انسان، با هر اثرِ پایش‏ و هرگونه اثر،ـ

می توانست چگونه برخیزد باز از خواب به هنگام سحر؟ـ

آن كه شش‏ بار به خاكش‏ افكندند و لگدمالش‏ كردند، چگونه

می توانست برای بارِ هفتم برخیزد باز؟ـ

بزند شخم زمینی را پر صخره و سخت و بدهد تن به خطر

بكند پرواز

هم بر اوجِ فلك، آن اوجِ پر از هول و تكان؟ـ

هست، پس‏، در ضعفِ حافظه، قدرت:ـ

می دهد نیرو این ضعف به انسان.ـ